Waarom zien we zelden in een projectorganisatie een persoon als een organisatiecoach, teamcoach, een procesmanager of organisatiekundige die door alle lagen van de organisatie loopt en iedereen betrekt, aanmoedigt, uitlegt, reflecteert, begeleidt en er gewoon is als er een probleem op duikt?
Ligt het aan de onkunde van de mensen die dit soort organisaties aansturen, of aan het slechte overzicht in de door ons gecreëerde grote organisatieharken dat veel projecten niet lekker lopen? Of zijn het misschien trekjes van narcisme bij bepaalde mensen?

Projectmanagement
Er zijn boekenkasten vol geschreven over beter lopende projecten of organisaties, meerwaarde van aandacht schenken aan zelfontplooiing, open communicatiecultuur, kennisontwikkeling, motivatie, reflectie, duidelijke visie, eenduidige doelstellingen, lean en ga zo maar door. Terwijl in de praktijk ook voor u de volgende situaties nog heel herkenbaar zijn:

• Als u vraagt aan een collega wat het doel is waarom een bepaalde opdracht wordt gegeven, het antwoord is: dat moet nu eenmaal van het hoger management?
• Als u contact zoekt met iemand in de organisatie omdat u vindt dat iets anders of beter kan, dit haast onmogelijk lijkt in het oerwoud van hiearchie en onduidelijkheid wie waar over gaat?
• U merkt dat keer op keer dezelfde fout wordt gemaakt ondanks het feit dat u al vaak heeft aangegeven waar u denkt dat waar fout gaat?
• U nooit meer een terugkoppeling ontvangt op een vraag die u stelt?
• Uw team ongemotiveerd raakt door steeds maar corrigerende maatregelen te moeten nemen, voor herhaaldelijke fouten elders in de organisatie, maar niemand dat lijkt te interesseren?

Organisatiecultuur
Wat het is kan ik ook niet zeggen. En ook niet elke keer is de situatie van een slechtlopende project hetzelfde, denk ik.
Maar wat ik niet snap, is dat het elke keer weer gebeurt, dat bovengenoemde symptomen steeds weer opduiken. Vaak resulterend in het tegenovergestelde van wat we als doel hebben: Planningen worden niet gehaald ondanks alle tijd die wordt besteed aan het wel halen ervan; Resultaten lopen achter ondanks alle effort die gestoken wordt in de beheersing van kosten. En wat doen we dan: Nog meer van wat niet werkt.

Meer doen dan symptoombestrijding
Wat me ook opvalt is dat er geregeld problemen opduiken, er binnen no-time een beslissing wordt genomen, vaak zonder mensen erbij te betrekken die het moeten gaan doen.
Het lijkt er op dat wij als mensen toch vaak nog primitief reageren volgens het ‘fight-flight principe’, met een oplossing die morgen voor een nog groter probleem zorgt. Want we hebben een symptoom bestreden maar zijn niet tot het echte probleem gekomen, in al onze haast om onze targets niet nog verder in gevaar te laten komen.

Systeemdenken
Het tegengestelde aan het fight-flight principe lijkt het systeemdenken te zijn. Aandacht voor het geheel in plaats van delen. Focus op de wisselwerking tussen de delen en het effect hiervan op het geheel. Dit vraagt wel een andere manier van denken, werkt trager als het fight-flight principe, voelt soms misschien wat onnatuurlijk aan, maar zorgt wel voor een duurzame probleemoplossing.

En daarom ga ik naar Washington van 5 tot 9 november, naar de Systems Thinking In Action conferentie.

De ‘Systems Thinking In Action conferentie’ heeft als thema:

” Lets us go beyond problem solving to image healthy, thriving systems. What are leverage point for wellness? Where is positive change happening in ourselves, our families, our organizations and our communities? Join us as we celebrate and explore….systems of wellbeing”

Duurzame oplossingen
Want ik wil weten hoe je tot duurzame oplossingen komt. In organisaties, teams, relaties en voor onze wereld. Ik wil deze mensen ontmoeten die hier al veel mee hebben bereikt. En hopelijk kom ik met een hoop kennis en verhalen terug. En kan ik het weer doorgeven aan wie het horen wilt.
Toine van der Doelen